ฮักทูฮีล เกิดจากความต้องการของฮัก ที่จะได้มีพื้นให้เขาได้ใช้ระบายเรื่องราวในชีวิต ซึ่งเขารู้สึกว่า ตลอดระยะเวลาที่ชีวิตได้ผ่านมานี้ เขาเป็นเหมือนคนที่ต้องเจอแต่เรื่องโชคร้ายอยู่เสมอมา ราวกับว่าชีวิตของเขานั้น ได้ถูกกำหนดบทบาทมาให้เป็น "ผู้ประสบภัยชีวิต" ลำดับต้น ๆ ของผู้เขียนบท

เมื่อใดก็ตามที่สายลมชีวิต เริ่มพัดพาเข้ามาในชีวิตของฮัก เขาจะต้องเตรียมรับมือกับความเสียใจไว้อยู่ล่วงหน้า ไม่ว่าจะน้อยหรือมากก็ตาม

สำหรับเขาแล้วนั้น สายลมที่ว่าอ่อนโยนและเย็นสบายสำหรับผู้คนมากมาย มันกลับไม่เคยมามือเปล่า เพราะมันมักจะแอบซ่อนเอาความเจ็บปวด ความผิดหวัง และแม้แต่ความโดดเดี่ยวในท้ายที่สุด .. มาทิ้งไว้กับหัวใจของเขาอยู่เสมอ

ชีวิตของฮักเป็นเหมือนฉากหนึ่งในบทละครที่ถูกเขียนขึ้นด้วยน้ำหมึกแห่งโชคชะตา ฉากที่เขาไม่ได้เลือกเล่น แต่กลับต้องรับบทนั้นอย่างจำใจ

เขา คือ หนึ่งในผู้ประสบภัยที่เงียบงัน บนถนนชีวิตที่แสนวุ่นวายของโลกนี้ ราวกับว่า มีมือที่มองไม่เห็นคอยจัดฉากวางบทและอุปกรณ์ ให้จังหวะและเวลาที่เหมาะสม เพื่อให้เขาได้ยืนอยู่ในตำแหน่งแถวหน้าของผู้เคราะห์ร้ายอยู่ทุกครั้งไป

และนั่นอาจเป็นเพราะโชคชะตาต้องการให้เขา ผู้ที่ต้องรับบทบาทเป็น "ผู้ประสบภัยแห่งชีวิต" นั้น ได้เจ็บปวดอย่างที่ผู้เขียนบทชีวิตได้คาดหวังเอาไว้แล้วว่า ที่สุดแล้ว .. เขาจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยหัวใจที่ได้แตกสลาย เหมือนชีวิตที่ถูกเขียนไว้ในนิยาย ที่กำหนดให้ละครตัวหนึ่งต้องอยู่กับความหมายของชีวิตที่เจ็บปวดนั้นไปทุกวินาทีของลมหายใจ

"แม้ว่ามนุษย์คนหนึ่งจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแค่ไหน เขาก็ยังคงมีเงาเป็นเพื่อนคู่ใจ คอยติดตามไปในทุกที่"

ฮีลเป็นเพื่อนที่อ่อนเยาว์ของฮัก และอยู่ร่วมเผชิญหน้ากับทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตของฮักมาเสมอ ทุกครั้งที่ฮักต้องล้มลงเพราะความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาในชีวิต ฮีลจะโอบกอดและเยียวยาบาดแผลที่เจ็บปวดนั้นของฮักไว้ด้วยความรักและความเข้าใจ

ฮีลได้เรียนรู้ที่จะเข้าใจความเจ็บปวดนั้นของฮักด้วยความอดทนอย่างอ่อนโยน และ ฮักก็ได้เรียนรู้ที่จะยอมรับและต่อสู้กับโชคชะตาที่ได้รับมานั้นด้วยความรักและความหวังใจจากฮีลอย่างลึกซึ้ง

หากแม้พวกเขาได้พยายามอย่างสุดกำลังแล้ว แต่ถ้าชีวิตยังคงยืนยันอย่างหนักแน่นว่า พวกเขาจะต้องเดินย่ำเท้าเปล่า เข้าไปบนถนนแห่งดงหนามไปตลอดชีวิต ฮีลก็ยังคงเชื่อมั่นหมดหัวใจเสมอว่า ความเจ็บปวดที่พวกเขากำลังเผชิญอยู่นั้นจะต้องมีความหมาย และ แม้ว่าอาจหวาดหวั่น แต่พวกเขาจะไม่หยุดเดิน

ฮีลตระหนักดีว่า วันคืนของความเจ็บปวดของพวกเขาอาจผ่านไปอย่างเชื่องช้า แต่ในที่สุดแล้ว การเดินทางของพวกเขาก็จะสิ้นสุดลง เมื่อพวกเขาได้ไปถึงสถานีสุดท้ายของชีวิต

ในระหว่างการเดินทางที่ยาวนานนั้น ฮีลยังคงโอบกอดและประครองฮักด้วยความรักและความหวังใจที่ไม่มีวันจะดับลง เพื่อให้ฮักเดินทางไปได้ถึงซึ่งปลายทางของจุดหมาย

ที่นั่นพวกเขาจะได้พบกับผู้เขียนบทชะตาชีวิตที่พวกเขาหลีกหนีไม่ได้นั้น และจะได้เข้าใจความหมายที่ยิ่งใหญ่ ถึงเหตุผลของเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในชีวิต และ หวังว่าจะได้รับรางวัลอันเกินกว่าความเข้าใจใด ๆ จากดินแดนแห่งความรัก ที่ซึ่งเป็นห้วงเวลาที่ ความรัก ความฝัน ความหวัง จะรายล้อมอยู่ท่ามกลางพวกเขาไปตลอดกาล

ผู้ประสบภัยที่ชีวิตกำหนดให้ผ่านพ้นช่วงเวลาที่เลวร้ายในวัยเด็ก ผ่านการถูกละเมิดทางเพศ และขีดเขียนบาดแผลในจิตใจไว้มากมาย จนกลายเป็นผู้ป่วยซึมเศร้าที่ผ่านการคิดฆ่าตัวตายมาหลายครั้ง แต่ทว่า .. ชีวิตก็เริ่มต้นใหม่เมื่อเขาได้รู้จักผู้ที่มีชื่อว่า 'เยซู'

หากพวกเราได้เดินทางไปถึงปลายทางในวันหนึ่ง ก็คงอีกไม่นานหลังจากนี้ เว็บไซต์แห่งนี้ก็อาจปิดตัวลงโดยอัตโนมัติ และเหลือทิ้งไว้แค่ความทรงจำ ไม่ว่าจะเป็นเวลาที่สั้นหรือยาวเท่าไหร่นับจากวันนี้ และ เมื่อพวกเราไม่สามารถรู้วันและเวลานั้นได้ ก็จึงขอขอบคุณผู้เข้าชม ผู้มีส่วนร่วม ผู้เป็นแรงกำลังใจทุกท่าน มาไว้ล่วงหน้า ณ ที่นี้

พ่อซึ่งมิได้เดินทางไปส่งร่างในวันที่ต้องจากลา แม่ซึ่งไม่ทันจะได้ตอบแทนในพระคุณที่เลี้ยงดู ครอบครัวที่ต้องตัดขาดและจากลามาไกลแสนไกล ผู้ที่ทุกข์ทนและโดดเดี่ยวในแผ่นดินโลก และ ออยน้องหมาที่ไม่เคยได้รับความรักและอิสรภาพ