รู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระ

มาละจ้า น้อง ๆ วัยใส (รวมถึงวัยที่เริ่มจะเหนื่อย ๆ ใกล้เรียนจบแล้วเนาะ) ใครเคยรู้สึกหนัก ๆ อึน ๆ ในใจบ้างมั้ยล่ะ แบบว่าเห็นหน้าพ่อแม่ทีไร มันเหมือนมีอะไรติด ๆ อยู่ที่คอ มองตัวเองแล้วก็แอบคิดว่า “เราเป็นตัวถ่วงของเขารึเปล่านะ”

พี่เข้าใจฟีลนี้ดีเลย เพราะมันมาจากหลายทางจริง ๆ บางทีเห็นพ่อแม่ทำงานเหนื่อย ๆ กลับมาหน้าโทรม แต่เรายังต้องยื่นมือขอตังค์ค่าชีท ค่าหอ ค่ากิน โอ้ย สารพัดเลยเนาะ บางทีผลการเรียนก็ไม่ได้ดีอย่างที่หวัง ทั้งที่พยายามแล้วนะ หรือบางทีเห็นเพื่อน ๆ เริ่มทำงาน หาเงินได้แล้ว เราก็แอบเปรียบเทียบตัวเอง รู้สึกว่ายังย่ำอยู่กับที่ เหมือนเป็นตัวถ่วงของครอบครัวไปเลย ใช่มั้ยล่ะ

พี่ชายที่เคยผ่านจุดนั้นมาแล้ว

สมัยพี่เรียน บอกเลยว่าบ้านพี่ไม่ได้สบายเลยครับ ต้องประหยัด อดทนกันสุด ๆ บางทีอยากได้อะไรก็ไม่กล้าขอ ได้แต่มองตาแป๋ว ๆ แล้วคิดวน ๆ ว่า “เมื่อไหร่จะเรียนจบสักทีนะ” “เมื่อไหร่จะทำงานให้พ่อแม่สบายได้นะ” ตอนนั้นมันอึนมาก เหมือนมีเป้หนัก ๆ มาวางไว้บนหลังตลอดเวลา

มีครั้งนึงพี่อยากได้หนังสือเล่มนึงมาก ๆ (สมัยนั้นต้องซื้อนะ ไม่มีออนไลน์อ่านฟรีกันเยอะแบบเดี๋ยวนี้) แต่ราคามันก็แพงมาก แล้วแม่เพิ่งบ่นเรื่องค่าใช้จ่าย พี่เลยเงียบไป ไม่กล้าขอ แต่ในใจ คือ อยากได้สุด ๆ สุดท้ายแอบไปรับจ้าง แจกใบปลิวร้านพิซซ่า วันละ 250 บาท กว่าจะได้หนังสือเล่มนั้นมา ก็เหงื่อตกเลยค้าบบ แต่พอได้มาแล้วมันภูมิใจนะ แต่ก็มีเสียงในหัวแว้บขึ้นมาเหมือนกันว่า “ทำไมเราไม่เกิดมารวย จะได้ไม่ต้องลำบากแบบนี้วะ”

เปลี่ยนมุมมองนิดนึง ชีวิตดีขึ้นเยอะเลยนะ

ความรู้สึก “เป็นตัวถ่วง” เนี่ย พี่ว่ามันมาจาก “ความรัก” และ “ความหวัง” ที่เรามีให้ครอบครัวนะ แล้วก็ความหวังของเขาที่มีให้เรา มันผสมกันจนเลยเกิดกลายเป็นความกดดันจนบางทีเรารับไม่ไหว

แต่ลองมองอีกมุมนะน้อง…
เราไม่ใช่ “ตัวถ่วง” แต่เราเป็น “ดอกไม้ที่เขาปลูก” ต่างหาก พ่อแม่ส่วนใหญ่ไม่ได้มองว่าเงินที่ส่งเราเรียนคือภาระนะ แต่เขามองว่ามัน คือ การลงทุนให้ดอกไม้ของเขาเติบโตสวย ๆ เขายอมเหนื่อยวันนี้ เพื่อให้เราได้มีชีวิตที่ดีในวันหน้าเนาะ

หน้าที่ของเราตอนนี้คืออะไรนะ

ในเมื่อเรายังหาเงินช่วยครอบครัวไม่ได้ หน้าที่ของเราคือ “ตั้งใจเรียน” และ “ดูแลตัวเองให้ดี ไม่สร้างปัญหาให้เขาหนักใจเพิ่ม” ทำให้พ่อแม่สบายใจ เห็นว่าเงินที่เขาลงไปกับเรา มันกำลังงอกเงย แค่นี้ก็ถือเป็นการตอบแทนในแบบของวัยเรียนแล้วล่ะ เชื่อพี่

ความสำเร็จมันไม่ต้องรีบร้อน

ชีวิตมันเหมือนการวิ่งไกล ๆ ไม่ใช่วิ่งแป๊บ ๆ ใครถึงเส้นชัยก่อนไม่สำคัญเท่าเราพยายามเต็มที่รึยัง บางคนอาจจะใช้เวลานานหน่อยกว่าจะเจอทางของตัวเอง แต่ไม่ได้แปลว่าเราล้มเหลวหรือไม่มีค่าเลยนะ

แล้วทำยังไงให้ใจมันเบาขึ้นล่ะ

มาคร้าบบ มาถึงทางออกกันแล้ว ทำยังไงให้ก้อนในใจมันเบาลงเนาะ

• เปิดใจคุยกันบ้าง ลองหาโอกาสดี ๆ คุยกับพ่อแม่ บอกเขาว่าเราขอบคุณที่เขาทำให้เรา หรือ ถ้าไม่กล้าพูด ก็ลองช่วยงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ตั้งใจเรียนให้เขาเห็น แค่นี้เขาก็ยิ้มแก้มปริแล้ว

• โฟกัสสิ่งที่เราทำได้ เราเปลี่ยนเศรษฐกิจกระเป๋าพ่อแม่เราไม่ได้ แต่เราเปลี่ยนความพยายามของตัวเองได้ ตั้งใจเรียน ใช้ตังค์ให้คุ้ม ไม่สร้างปัญหาเพิ่ม แค่นี้ก็สุดยอดแล้ว

• มองหาคุณค่าในตัวเอง อย่าไปเทียบกับคนอื่น ถึงเราเรียนไม่เก่ง แต่เราอาจจะใจดี ช่วยคนอื่นเก่ง หรือ มีอะไรดี ๆ ในแบบของเรา หาข้อดีของตัวเองให้เจอ แล้วภูมิใจกับมัน

• ลองหาตังค์ใช้เองบ้าง ถ้ามีเวลาและไม่กระทบการเรียน ลองหางานเล็ก ๆ ทำดู ได้ตังค์ค่าขนมเองบ้าง มันช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นเยอะเลยนะ

• ดูแลใจตัวเอง รู้สึกแย่ไม่ผิด แต่อย่าจมกับมันนาน หาอะไรที่ชอบทำ อันหนึ่งที่มันได้ผลสุด ๆ คือ ออกกำลังกาย ชวนเพื่อน ชวนพ่อแม่ ตั้งเป้าให้หุ่นมันดีดี ดูเฮลตี้ คือ พลังวัยหนุ่ม วัยสาว มันเยอะ การออกกำลังกายนี่เป็นอะไรที่มันเหมาะมากเลย

• จำไว้ว่านี่แค่ช่วงนึง ชีวิตวัยเรียนมันก็แบบนี้แหละ เป็นช่วงที่เรากำลังเตรียมตัว พอถึงวันที่เราพร้อม วันนั้นเราจะได้ตอบแทนเขาอย่างเต็มที่ อดทนอีกนิดนะ

ส่งท้ายแบบพี่ถึงน้อง

น้อง ๆ การที่เราอยากให้ครอบครัวภูมิใจ อยากตอบแทนเขา มันเป็นความคิดที่สวยงามมาก ๆ ของน้องเลยนะ แปลว่า เรารักเขามาก แต่การรักแล้วมากดดันตัวเองเกินเวลาและความสามารถ จนใจน้องพัง นี่มันไม่ดีเลยนะครับ

จำไว้ว่าเราไม่ได้แบกทุกอย่างไว้คนเดียว พ่อแม่เขารักเราในแบบที่เราเป็น (ถึงบางทีจะบ่นเยอะไปนิด) สิ่งที่สำคัญ คือ ทำหน้าที่ของเราในวันนี้ให้ดี เป็นลูกที่น่ารัก เป็นนักเรียน นักศึกษา ที่รับผิดชอบ และ อย่าลืมให้กำลังใจตัวเองด้วย

วันนี้อาจจะรู้สึกหนัก ๆ แต่เชื่อพี่นะ วันนึงเราจะกลายเป็นความภูมิใจของเขาได้แน่นอน สู้ ๆ นะ พี่ชายคนนี้เป็นกำลังใจให้เสมอเลยคร้าบบ ฮักนะ ฟิ้วววว