ยังคงเป็นเหมือนเดิม
เผชิญกับการคุกคามของโรคซึมเศร้า

แต่คิดว่าไม่เท่ากับเมื่อก่อนนะ
แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ดีขึ้น

ในหัวใจไม่ได้มีความร่าเริง
บันเทิงอะไรเลย ดูหนังก็ไม่สนุก
เข้าโซเชียลก็งั้น ๆ
เรื่องราวของโลกก็ซ้ำ ๆ

การเมือง – การทำธุรกิจ
ความรัก – การฆ่ากัน
สลับกับ คลิปหมาแมว
คลิปแข่งทาเลนท์
ร้องเพลง เล่นกล
ร้องเพลงก็น่าเบื่อ
เล่นเกมส์ก็ไม่ได้ช่วย
ให้เงินค่าเช่าบ้าน ค่าอาหาร
มันมีมากขึ้น

ปลูกต้นไม้ก็น่าเบื่อ
จะไปไหนก็อันตรายจากโควิท

ทำไมเรารู้สึกว่า โลกนี้มันเย็นชาลง ทำไมเรามองเห็นผลกระทบจากการที่โลกจมลงอยู่กับหน้าจอ

ผู้คนไม่ได้คุยกันน้อยลงหรอก
แต่กลับคุยกันมากขึ้น

แต่ที่น้อยลง คือ
การแสดงออกว่า
เรามีความสำคัญต่อกันและกัน
ผ่านสายตา ผ่านรอยยิ้ม
ผ่านการนั่งอยู่ใกล้ ๆ กัน

สิ่งเหล่านี้ต่างหาก ที่หายไปมากขึ้นจากโลก

ผมยังคงนับวันรอที่ตัวผมเองจะตายไปจากโลก
ผมกลัวเพียงอย่างเดียว คือ

ถ้าความสุขมันเข้ามาหา
ตอนที่เวลาเหลือน้อยแล้วต่างหาก
ผมคงจะทุกข์ทรมานอย่างที่สุด