ชีวิตหลงใหลอยู่ไม่กี่เรื่อง
2 เรื่องในความหลงใหลนั้น
ที่ผมไม่เคยหยุดคลั่งไคล้มันเลย

หนึ่งหนังสือ กับ สองไดอารี่

ผมอ่านหนังสือมาตั้งแต่เด็ก
สุริวงศ์บุคเซนเตอร์
ดวงกมล

วิทยาศาสตร์ วรรณกรรม ศาสนา
โบราณคดี ประวัติศาสตร์ อารยธรรม
จะผ่านมือผมฟรี ๆ จากการไปนั่งอ่าน

ผู้คนแถวนั้นจะเอ็นดูผมมาก
เด็กตัวดำ ๆ หัวโต ๆ ใส่แว่นหนา ๆ
นั่งอยู่กับโลกของเขา
เพื่อนของเขา คือ หนังสือ

ทุกคนจะปล่อยผ่านให้ผมแกะอ่าน
ได้ตามสบายใจ .. ไม่ต้องจ่ายเงิน

และผมตอบแทนพวกเขา
ด้วยการทะนุถนอมหนังสือ
แทบจะไม่ให้มีรอยยับเลย

เมื่อตะวันลับฟ้าที่บ้านรู้ว่า
จะไปตามหาผมที่ไหน 

ไดอารี่ คือ เพื่อนรับฟังคนแรกของผม
ผมเขียนไดอารี่ตั้งแต่อยู่ ป.3

ผมไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำว่า
มันคือการเขียนไดอารี่

แค่รู้สึกว่า อยากเขียนมันเท่านั้น

พ่อจะรู้ว่า ถ้าพาผมไปตลาด
เงินที่พ่อให้ 10 บาท 
มันจะแปรเป็นหนังสือการ์ตูน
กลับติดมือผมมา
พร้อมรอยยิ้มที่มีความสุขของผม

โลกของผมตอนเป็นเด็กนั้น
สวยงามและน่าจดจำเหลือเกิน

ตอนนี้หลายอย่างก็เปลี่ยนแปลงไป
ผมรวมทั้งสองอย่างไว้ในสิ่งเดียวแล้ว

มันเป็นทั้งไดอารี่ที่ผมให้คนทั้งโลกได้อ่าน
มันเป็นห้องสมุดทั้งโลกของผม

นั่นจึงเป็นคำตอบของคนหลายคน
ที่ชอบถามผมว่า

ทำไมผมชอบอยู่ตามลำพัง
กับคอมพิวเตอร์ ..