ชีวิตหลงใหลอยู่ไม่กี่เรื่อง
2 เรื่องในความหลงใหลนั้น
ที่ผมไม่เคยหยุดคลั่งไคล้มันเลย

หนึ่งหนังสือ กับ สองไดอารี่

ผมอ่านหนังสือมาตั้งแต่เด็ก
สุริวงศ์บุคเซนเตอร์
ดวงกมล

วิทยาศาสตร์ วรรณกรรม ศาสนา
โบราณคดี ประวัติศาสตร์ อารยธรรม
จะผ่านมือผมฟรี ๆ จากการไปนั่งอ่าน

ผู้คนแถวนั้นจะเอ็นดูผมมาก
เด็กตัวดำ ๆ หัวโต ๆ ใส่แว่นหนา ๆ
นั่งอยู่กับโลกของเขา
เพื่อนของเขา คือ หนังสือ

ทุกคนจะปล่อยผ่านให้ผมแกะอ่าน
ได้ตามสบายใจ .. ไม่ต้องจ่ายเงิน

และผมตอบแทนพวกเขา
ด้วยการทะนุถนอมหนังสือ
แทบจะไม่ให้มีรอยยับเลย

เมื่อตะวันลับฟ้าที่บ้านรู้ว่า
จะไปตามหาผมที่ไหน 

ไดอารี่ คือ เพื่อนรับฟังคนแรกของผม
ผมเขียนไดอารี่ตั้งแต่อยู่ ป.3

ผมไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำว่า
มันคือการเขียนไดอารี่

แค่รู้สึกว่า อยากเขียนมันเท่านั้น

พ่อจะรู้ว่า ถ้าพาผมไปตลาด
เงินที่พ่อให้ 10 บาท 
มันจะแปรเป็นหนังสือการ์ตูน
กลับติดมือผมมา
พร้อมรอยยิ้มที่มีความสุขของผม

โลกของผมตอนเป็นเด็กนั้น
สวยงามและน่าจดจำเหลือเกิน

ตอนนี้หลายอย่างก็เปลี่ยนแปลงไป
ผมรวมทั้งสองอย่างไว้ในสิ่งเดียวแล้ว

มันเป็นทั้งไดอารี่ที่ผมให้คนทั้งโลกได้อ่าน
มันเป็นห้องสมุดทั้งโลกของผม

นั่นจึงเป็นคำตอบของคนหลายคน
ที่ชอบถามผมว่า

ทำไมผมชอบอยู่ตามลำพัง
กับคอมพิวเตอร์ ..

ตั้งแต่เด็กแล้วที่ผมชอบมองดูท้องฟ้า
ไม่ใช่แค่เพราะเมฆมีรูปทรงต่าง ๆ
ไม่ใช่แค่เพราะมีดาวให้ผมมอง
ไม่ใช่เพราะสีมันสวยอยู่เสมอ

แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ว่า

มีคนเฝ้ามองผมจากท้องฟ้ากว้าง ๆ นั้น
และผมเหมือนนกที่ถูกขังไว้ในกรง

โลกที่ผมอยู่ ร่างที่ผมอาศัย
คือ กรงขังผมเอาไว้

วันหนึ่งผมจะทะลุออกไปนอกท้องฟ้า
ผมเฝ้ารอ รอ และ รอมาเสมอ

ตอนผมไปญีปุ่น
ผมแทบไม่ถ่ายตัวเองเลย

ภาพของผมคือมุมสวย ๆ
ของเมือง ..

ในหลายเมืองเล็ก ๆ 
ของญี่ปุ่น จีน เกาหลีใต้
พวกเขาอนุรักษ์ต้นไม้ไว้ให้ได้มากที่สุด
เหมือนพวกเขาเป็นคนในครอบครัว

แค่ได้เดินไปตามถนนที่สวยงาม
ก็เป็นสุขแล้ว .. จริง ๆ นะ

แต่ประเทศไทย
ดินแดนแห่งรอยยิ้มในกลางเมืองนั้น

เรารักปูนและท่อนเหล็ก

ผมนับเวลาอยู่บ่อย ๆ

เหลืออีกเท่าไหร่

ที่ผมจะตาย …

วันหนึ่งมือนี้

จะไม่ต้องไขว่คว้าอะไรอีกแล้ว

มือที่ทำทุกอย่าง

เพื่อตัวเอง

ไม่ใช่ แค่เพื่อความสุขนะ

แต่ยังรวมความทุกข์ด้วย

วันหนึ่งมือนี้

จะไม่ขยับอีกต่อไป

และกลายเป็นสสารที่สลายหายไป

ในจักรวาล

มีอยู่สองเหตุผล

1.
ผมทำชั่วมาก็เยอะมากแล้ว
ความชั่วก็มีรูปแบบเดิม ๆ
และผลลัพธ์เดิม ๆ

ทำร้ายผมเหรอ ?
ทำมา 10 บาท คืนให้ 100 เลย
แม่ง .. เต็มใจให้หวะ

แต่ถ้าทำดีให้มา ก็โอเคคืนดีให้
ให้ 10 บาท คืนไป 10 บาท
ก็เจ๊ากัน แฟร์ ๆ ไม่มีใครเสีย

แต่ .. ชีวิตเหมือนขาดทุน
เพราะตอนร้าย .. ผมคืนให้มากกว่า
แต่ได้หัวใจที่ระแวงไปหมด
มันสร้างศัตรูไว้หลายแดน
จะเสียเปรียบไหมนะ
จะแว้งกัดกูตอนไหนวะ

แต่พอเปิดโอกาสให้ตัวเอง
ได้ลองทำความดี
ก็ติดใจ ผลลัพธ์ใหม่ ๆ

ได้ทั้งทุน ได้ทั้งดอก
ชีวิตไม่มีอะไรให้ระแวงอีก

ทำความดี
เผิน ๆ เหมือนจะเสียมากกว่าได้

แต่มันจะได้คืน
ตอนที่ .. ชีวิตมันถึงทางตัน

และได้มาแบบงง ๆ ด้วย
เหมือนถูกหวยรางวัลที่ 1
ในวันที่แม้แต่มาม่าสักห่อ
ยังไม่มีปัญญาจะซื้อ

2.
ความดีมีเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ
มันหอมหวาน เป็นยาและคุ้มครอง

ยิ่งเราผลิตความดีได้มาก
มีคุณธรรม มโนธรรม
จริยธรรม ศีลธรรมมาก

มันก็เหมือนเราหลงเข้าไปใน
ดินแดน .. ทุรกันดาร
ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีน้ำ ไม่มีอาหาร

แต่เราดันผลิตไฟฟ้า อาหาร และน้ำได้
จากตัวเราเองได้ไม่จำกัด

แสงสว่างมีในตัวเอง
น้ำมีหล่อเลี้ยงไม่ขาดแคลน
อาหารอิ่ม มีพอเสมอ

ผู้คนก็วิ่งเข้ามา
เพราะส่วนมากแล้ว .. หิวคนดี

ที่ไม่หิวความดีแล้ว 
ก็ต้องการเติมเต็มชีวิต

ที่ชีวิตเต็มกันแล้ว
ก็ต้องการสำรองไว้เป็นกัลยาณมิตร

ที่มีสำรองมากพอแล้ว 
ก็ต้องการเสริมทัพให้แกร่ง

ที่อยู่กันเป็นทัพความดีเข้มแข็งกันอยู่แล้ว ..
ก็ต้องการร่วมชาติ ผูกผันกันกับเราตลอดไป

มันจึงจริงดังว่า
คนดีไปไหน ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้

ไม่ใช่เพราะวิเศษอะไร
แต่เพราะผู้คนจำนวนมากจะช่วยคนดี
ก่อนจะไหลไปกับน้ำ
ก่อนจะตายไปกับไฟนั่นเอง
แม้ขนาดคนที่ชั่วก็ยังยอมใจให้กับคนที่ดี

และหัวใจของความดี คือ
ทำออกมาอย่างบริสุทธิ์ใจ

และแก่นของความบริสุทธิ์ใจนั้น คือ
การสำนึกในผิดบาปความชั่วช้าของตัวเองได้
ยอมรับและเสียใจในความชั่วช้าของตัวเอง
ให้อภัยและให้โอกาสตัวเองอย่างเต็มที่

ถ้าไม่มีหัวใจนี้แล้ว
ผลิตความดีปลอม ๆ ออกมามากมายขนาดไหน
คนเขา .. ไม่ซื้อ

ขอบคุณพระเจ้าที่ให้โอกาสนี้กับผม
ผมซื้อ และ จะรักษาโอกาสนี้ไว้
จนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต

เพราะโลกนี้ ก็คือ ถิ่นทุรกันดารนั้น
จะมีใครอีกบ้าง ที่จะซื้อแนวคิดนี้หนอ

เรื่องที่เหมือนจะบังเอิญ
มันจะเกิดขึ้นกับผม

ในเวลาและสถานที่
อันเหมาะสม ..

และมันมักเกินความบังเอิญ
ตรงที่ว่า

เรื่องบังเอิญนั้น
เป็นเรื่องร้าย ๆ เดิม ๆ เสมอ . .

ตอนเด็ก ๆ

หนังสือ สมุดวาดภาพ และ ดินสอ

เป็นโลกของผมทั้งใบ

ตอนนี้

คอมพิวเตอร์ คือ ทั้งสามสิ่งของผม

และโลกของผมก็มีแค่นี้จริง ๆ

ผมคุยกับมัน หัวเราะกับมัน และ ร้องไห้กับมัน

ผมต้องการหยุดแล้ว

ผมไม่เข้าใจหรอกนะว่า
ชีวิต คือ อะไร
และผมไม่จำเป็นต้องเข้าใจมันก็ได้

เพราะเพียงแค่ระหว่างทางนี้
ผมก็เหนื่อยมาก
เหนื่อยจนเข้าใจแล้ว

ผม ต้องการ หยุด

เป็นประโยคที่ผมลำพึงกับตัวเอง
ในค่ำคืนที่รู้สึกได้ถึงความโดดเดี่ยว

ผมเฝ้ารอการสิ้นสุดลงของชีวิต
พอ ๆ กับที่ผมชอบหลับและนอนฝันถึงชีวิต
ที่ผมเคยมีความสุข

หากรถยนต์ได้เสียแล้วและซ่อมไม่ได้
คุณยังคิดจะเดินทางไกลอยู่อีกหรือ ?

บ่ายแก่ ๆ ของวันนี้

ผมสัมผัสได้ถึงความเหนื่อย
ความอ้างว้าง ในวัยที่แก่ชรา
อีกไม่กี่เดือน
ผมก็จะอายุ 50 ปี

ชีวิตที่โดดเดี่ยวจริง ๆ

ผมมีแค่คอมพิวเตอร์ที่พาผม
ออกจากห้องขังเล็ก ๆ นี้ได้

ผมหวาดกลัวโลกภายนอก
ผมกลัวผู้คน
ผมกลัวเสียงหัวเราะในใจ
ที่ดังมาถึงใจของผม

ผมเป็นคนที่ใช้ชีวิตผิดพลาดมาตลอด
ส่วนหนึ่งก็เพราะตัวผม
ที่เหลือเพราะครอบครัวของผม

ครอบครัวของผมผิดอะไร ?
ผิดที่เขาไม่ได้สอนผมในทางที่ถูกเลย

ใครเล่าจะเข้าใจประโยคนี้ของผม
นอกจากผมและพระเจ้า

บางครั้ง
เหมือนมีภาพตัดเข้ามาในหัวของผม

ไม่ใช่แค่ภาพ
แต่มัน คือ ความทรงจำที่ได้ใช้ชีวิตอยู่

กลิ่นของสถานที่
แสงของที่ตรงนั้น
เสียงและสัมผัส
ผมได้ยินและรู้สึก

แต่ไม่รู้ว่า คือ ที่ไหน 
แต่ช่างสวยงาม และเป็นสุข

ผมจมลงไปในห้วงความรู้สึก
จนนอนไม่หลับ
แปลกดี .. มนุษย์ผม

แปลกดี

พอลองคิดว่า ตัวเองมีความสุขจริง ๆ
ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
ผมคิดไม่ออก

ไม่ใช่ว่า ไม่เคยมีความสุขนะ
แต่เมื่อมีคำถามว่า ครั้งสุดท้าย
คือ เมื่อไหร่กัน
มันเลือนลางและพร่ามัว

แต่กระนั้น
ผมก็ยังคงคิดถึงผมคนเดิม
คนที่ ‘เคย’ มีความสุข
กับชีวิต กับโลกใบนี้ กับกาลเวลานี้

ถ้อยคำนี้ใช้ไม่ได้กับผมหละ

ตลอดชีวิตที่ผ่านมา
เวลาที่เหมาะสมของผม ..
มักเดินทางมาตอนสถานที่ไม่ถูกต้อง

ทุกอย่างนอกกายในชีวิตพร้อม
ตอนที่แม่ง .. สังขารป่วยถาวร

และเมื่อได้อยู่ในสถานที่ที่ดีแล้ว
เวลาที่ดี แม่ง ก็ไม่เคยเกิดขึ้นเลย

ชีวิตมักพาผม
เข้าไปอยู่ผิดที่ ผิดทางเสมอ

และเรื่องที่ชีวิต
ได้ทำผิดพลาดมากที่สุดกับผมไว้
อย่างเจ็บปวดที่สุด ก็คือ . .

การที่ให้ผมได้เกิดมา

ยังคงเป็นเหมือนเดิม
เผชิญกับการคุกคามของโรคซึมเศร้า

แต่คิดว่าไม่เท่ากับเมื่อก่อนนะ
แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ดีขึ้น

ในหัวใจไม่ได้มีความร่าเริง
บันเทิงอะไรเลย ดูหนังก็ไม่สนุก
เข้าโซเชียลก็งั้น ๆ
เรื่องราวของโลกก็ซ้ำ ๆ

การเมือง – การทำธุรกิจ
ความรัก – การฆ่ากัน
สลับกับ คลิปหมาแมว
คลิปแข่งทาเลนท์
ร้องเพลง เล่นกล
ร้องเพลงก็น่าเบื่อ
เล่นเกมส์ก็ไม่ได้ช่วย
ให้เงินค่าเช่าบ้าน ค่าอาหาร
มันมีมากขึ้น

ปลูกต้นไม้ก็น่าเบื่อ
จะไปไหนก็อันตรายจากโควิท

ทำไมเรารู้สึกว่า โลกนี้มันเย็นชาลง ทำไมเรามองเห็นผลกระทบจากการที่โลกจมลงอยู่กับหน้าจอ

ผู้คนไม่ได้คุยกันน้อยลงหรอก
แต่กลับคุยกันมากขึ้น

แต่ที่น้อยลง คือ
การแสดงออกว่า
เรามีความสำคัญต่อกันและกัน
ผ่านสายตา ผ่านรอยยิ้ม
ผ่านการนั่งอยู่ใกล้ ๆ กัน

สิ่งเหล่านี้ต่างหาก ที่หายไปมากขึ้นจากโลก

ผมยังคงนับวันรอที่ตัวผมเองจะตายไปจากโลก
ผมกลัวเพียงอย่างเดียว คือ

ถ้าความสุขมันเข้ามาหา
ตอนที่เวลาเหลือน้อยแล้วต่างหาก
ผมคงจะทุกข์ทรมานอย่างที่สุด

การเป็นโรคซึมเศร้า

ค่อนข้างทรมานนะ

และกว่าที่จะอยู่กับมันได้

โดยไม่ต้องพึ่งยา

มันต้องผ่านการมองเข้าไปใน

ความทรงจำของตัวเอง

ให้เห็นทุกเหตุของความรู้สึก

พยายามเข้าใจและยอมรับ

กับทุกความทรงจำ

อันเป็นเหตุของความรู้สึกเศร้า

ที่เกิดขึ้น .. ซ้ำ ๆ

มาถึงจุดที่

ไม่อยากจะวิ่งหนีอะไรแล้ว

แต่ก็ไม่ได้อยู่

ในจุดที่จะพร้อมสู้กับอะไร

ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น

สิ่งที่วิ่งหนีไล่ตามบี้มา

ก็ให้มันบี้ให้ตาย

ถ้าไม่ตาย

ก็จะตายด้วยมือตัวเอง

ให้มันจบ ๆ ไป

เหนื่อยที่จะหนี

เบื่อกฏเกณฑ์ของโลกนี้มาก

ไม่ได้เกิดมา

เพื่อจะไฝว้กับกฏห่าเหวของโลกนี้

ผมไม่มีเหตุผล

ที่จะมีชีวิตอยู่

แต่ผมมีเหตุผล

ที่ผมยังตายไม่ได้

ตอนนี้ผมมีเหลือแค่

“พระเจ้า” . . .

กับ “ตุ๊กตาหมี”

ผมรอวันและคืนที่จะเดินทางไปสู่อีกโลก