ค่ำคืนที่แสงจากหน้าจอโทรศัพท์สาดส่องใบหน้า แต่แทนที่จะเชื่อมโยงเราเข้ากับโลก มันกลับย้ำบอกเราถึงช่องว่างที่ไม่มีใครเติมเต็ม อาการ รู้สึกเหงา นี้ทำให้ความเงียบภายในกลับดังก้องยิ่งกว่าเดิม มัน คือ ความโดดเดี่ยวที่ไม่ส่งเสียง (หรือที่หลายคนเรียกว่า "เหงาแม้มีคนอยู่รอบตัว") แต่เคลื่อนตัวราวกับหมอกบาง ๆ กลืนกินทุกมุมของจิตใจ

เคยรู้สึกแบบผมบ้างไหมครับ ? มันเริ่มจากสายตาที่เหม่อลอยเป็นบางช่วงเวลาในที่ประชุมงาน เพราะเผลอตั้งคำถามในใจว่า เรากำลังใช้ชีวิตแบบไหนอยู่ หรือ รอยยิ้มที่ฝืนออกมาในโต๊ะอาหารที่เป็นนัดพบเจอเพื่อนสมัยเรียน ผู้คนรอบตัวกำลังแบ่งปันเรื่องราวชีวิตที่สดใส แต่สำหรับคุณ มันเหมือนการฟังเพลงจากเครื่องเล่นที่เสียงเพี้ยนไปหมด ทุกคำพูดไหลผ่านจากเพื่อนรอบตัว โดยไม่ได้แตะต้องหัวใจที่กำลังอึดอัดของคุณเลย ความรู้สึกนี้ไม่ใช่แค่การแยกตัวแบบชั่วคราวกะทันหัน แต่เป็นการสูญเสียการเชื่อมต่อที่ลึกซึ้งอย่างถาวรทีละเล็กละน้อย จนทำให้รู้สึกว่าตัวคุณเองล่องลอยอยู่ในอากาศ โดยไม่มีจุดยึดเหนี่ยว

คุณรู้สึกเหมือนคุณกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น ตามลำพังที่ .. เหมือนคุณเป็นเหมือนเก้าอี้ที่ว่างเปล่า ที่ทั้งโต๊ะก็มองข้ามคุณไป

และแล้ว ความเหนื่อยล้าจากการเก็บความรู้สึกนี้ไว้ก็คืบคลานเข้ามา แต่คุณก็ยังคงอดทนและนั่งอยู่ตรงนั้นจนงานเลี้ยงเลิกรา เพราะกลัวว่าถ้าปล่อยให้ใครเห็นร่องรอยของความไม่เข้าพวกของคุณ มันจะทำให้คุณยิ่งมีเพื่อนน้อยลงไปกว่าเดิม แล้วคุณก็กลับถึงบ้านด้วยความรู้สึกว่างเปล่าและเหนื่อยล้ามากกว่าเดิม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู .. ก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่ได้มีข้อความจากเพื่อนร่วมโต๊ะ ส่งเข้ามาเพื่อบอกคุณว่า 'ดีใจนะที่ได้เจอกันอีก' .. ไปกับไม่ได้ไปงานเลี้ยงรุ่น ค่ามันก็ไม่ได้ต่างกันเลยนี่หว่า แล้วคุณก็ม่อยหลับไปท่ามกลางความโดดเดี่ยวนั้น

สำหรับคนที่นิสัยส่วนตัวชอบความสงบมากกว่าความครึกครื้น การค้นหาคนที่เข้าใจโดยไม่ต้องเอ่ยคำ กลับยิ่งยากเย็นดั่งการหาเข็มในกองฟาง ความปรารถนาที่จะมีเพื่อนสักคน ที่จะรับรู้ถึงความโดดเดี่ยวในหัวใจนั้น ก็กลายเป็นบาดแผลที่ไม่หายสนิท มันไม่ใช่การขาดจำนวนคนรอบตัวของคุณ แต่เป็นการขาดใครสักคนที่เข้าใจตัวตนที่แท้จริงของคุณ จนทำให้คุณรู้สึกว่าตัวเองถูกทิ้งไว้ในห้องเก็บของบนขบวนรถไฟชีวิตที่วิ่งไม่หยุด

และยังมีปัจจัยที่มองไม่เห็นอย่างฐานะ รูปลักษณ์ หรือ ภูมิหลังครอบครัว ที่เป็นกำแพงที่สูงลิ่วล้อมรอบคุณโดยไม่รู้ตัว ในโลกที่การยอมรับมักขึ้นอยู่กับภาพที่ปรากฏต่อสายตา ผู้ที่ไม่มี "ทุน" เหล่านี้จึงถูกผลักให้อยู่ในมุมมืดของสังคม มันเหมือนการถูกมองข้ามในร้านกาแฟที่พลุกพล่าน โดยไม่มีใครหันมามองใบหน้าที่รอคอยการทักทาย โอกาสในการสร้างสายสัมพันธ์ใหม่ ๆ จึงหดหายไปทีละน้อย ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกว่าตัวเองไม่เคยมีค่าเพียงพอที่จะได้รับการมองเห็น

ในยุคที่โซเชียลมีเดียกลายเป็นกระจกสะท้อนชีวิตที่ถูกขัดเกลาให้สมบูรณ์ ความเปรียบเทียบนี้ยิ่งทำให้บาดแผลลึกขึ้น การเลื่อนดูภาพความสุขของคนอื่น แล้วอดคิดไม่ได้ว่าทำไมชีวิตตัวคุณเองถึงเต็มไปด้วยเงามืดที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ มันกลายเป็นลูปที่วนเวียนไม่สิ้นสุด ยิ่งพยายามซ่อน ยิ่งรู้สึกเหนื่อย ยิ่งเหนื่อย ยิ่งถอยห่างจากผู้คน จนความโดดเดี่ยวกลายเป็นเพื่อนสนิทที่ไม่เคยจากไป

ถ้าคุณ คือ คนที่รู้สึกเหมือนผมแบบนี้ ผมขอโอบกอดคุณไว้ว่า คุณยังมีผม และมีผู้คนอีกหลายล้านคนทั่วโลก .. ที่ถูกจักรวาลสร้างขึ้นมาให้เป็นแบบนี้ครับ

• ความเหงาที่ไม่มีใครรับฟังน้ำตาผ่านสายโทรศัพท์ แม้มีรายชื่อติดต่อเต็มเครื่อง แต่รู้สึกว่างเปล่าและเย็นชา เหมือนถูกความเหงาคร่าชีวิตไปทีละวัน

  @nichapaboon - 30 ส.ค. 2025

• "เราจะเหนื่อยตอนทำงาน แต่เราจะรู้สึกโดดเดี่ยวที่สุด ตอนกลับมาห้องแล้วไม่มีใครคุยด้วย ไม่มีเสียงทักไม่มีคำถาม 'วันนี้ไหวไหม' มีแค่เรากับความเงียบที่ไม่มีใครเห็น"

  @aaaaas12345678 - 14 พ.ย. 2025

• ยอมรับว่าชอบอยู่คนเดียวแต่กลัวความเดียวดาย อยากมีคนแบ่งปันเรื่องเล็กๆ อย่าง "ถึงบ้านแล้ว" แต่กลัวการสูญเสียซ้ำๆ จนกลายเป็นการบ่นในห้องคนเดียว

  @nichapaboon - 24 พ.ย. 2024

• "พอได้ยอมรับว่ามีความเหงาบ้าง จัดการรับมือกับอารมณ์ไม่ได้บ้าง มีช่วงเวลาที่โหยหาความใกล้ชิด ไม่ได้สมบูรณ์... ตอนคิดเหมือนได้กอดตัวเองที่ข้างใน และค่อยๆ คลายความโหยหาต่างๆ ลง"

  @MANNN143 - 11 พ.ย. 2025

• สังคมไทยมักตีตราคนอยู่คนเดียวว่า "ไม่มีใครคบ" แต่จริงๆ มันคือการอยู่กับตัวเองโดยสมัครใจ ไม่ใช่ความพ่ายแพ้

  @KomsakAddams - 7 พ.ย. 2025

สาเหตุเบื้องหลัง มุมมองทางวิชาการ

เพื่อเข้าใจความโดดเดี่ยวเหล่านี้ให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น เราสามารถมองผ่านเลนส์ของจิตวิทยา สังคมศาสตร์ และพฤติกรรมศาสตร์ ซึ่งช่วยชี้ให้เห็นรากเหง้าที่ซ่อนอยู่ครับ โดยเราจะเข้าใจคำศัพท์เฉพาะบางคำที่เข้าใจง่าย ๆ กันก่อน

จากมุมมองทางจิตวิทยา

ความโดดเดี่ยวมักเกิดจากปัจจัยสถานการณ์และสุขภาพจิตที่เชื่อมโยงกัน เช่น การแยกตัวทางกายภาพในสมัยเรียน จากการย้ายที่อยู่อาศัยบ่อย ๆ การหย่าร้าง หรือ การสูญเสียบุคคลสำคัญ งานวิจัยจาก Verywell Mind ชี้ว่า ปัจจัยเหล่านี้กระตุ้นความรู้สึกไม่ปลอดภัยทางอารมณ์ ทำให้เกิดวงจรของความวิตกกังวลและซึมเศร้า

นอกจากนี้ สภาวะทางจิตเวชอย่างโรคซึมเศร้า หรือ โรควิตกกังวลทางสังคม ยังเสริมให้ความโดดเดี่ยวรุนแรงขึ้น Thriveworks ระบุว่า ผู้ที่เผชิญปัญหาเหล่านี้ มักถอนตัวจากสังคมโดยไม่รู้ตัว สร้างกำแพงที่ยากจะทะลุทะลวง สาเหตุนี้เกิดจากสมองที่ตอบสนองต่อสถานการณ์ เมื่อเผชิญหน้าจากการขาดการยอมรับทางสังคม เหมือนสมองมองว่า เหตุการณ์ตรงหน้าที่เราไม่ได้รับการยอมรับจากสังคมนั้นเป็นภัยคุกคามทางกายภาพ ทำให้เกิดการหลั่งฮอร์โมนเครียดที่ยาวนานและสมองก็คุ้นเคยกับตอบสนองอย่างนั้น จนกลายเป็นพฤติกรรมที่แยกตัวออกมาครับ

ทางสังคมศาสตร์

มองว่าความโดดเดี่ยวถูกกำหนดโดยบรรทัดฐานและโครงสร้างสังคม บทความในวารสาร Sociology จากปี 2025 ของ Cécile Van de Velde ที่วิเคราะห์ว่าความรู้สึกนี้ไม่ใช่แค่อารมณ์ส่วนบุคคล แต่เป็นผลจากค่านิยมวัฒนธรรมที่เน้น individualism หรือ การแข่งขันความโดดเด่นของตัวบุคคล ซึ่งลดโอกาสในการสร้างความสัมพันธ์ที่มั่นคง

ผู้ขาด "ทุนสังคม" เช่น ฐานะ หรือ เครือข่ายครอบครัว จึงถูกกีดกันโดยไม่ตั้งใจ ตามมุมมองของ Loneliness NZ ที่อธิบายว่า เมื่อไรก็ตาม ที่คุณเกิดความรู้สึกโดดเดี่ยว สมองกำลังส่งสัญญาณบอกให้คุณต้องรีบสร้างความเป็นเพื่อนกับใครสักคน แต่โครงสร้างสังคมสมัยใหม่ที่มีค่านิยมว่า 'หน้าตาดีชนะทุกสิ่ง คนร่ำรวยสามารถดึงดูดได้ทุกอย่าง' ก็เป็นตัวขัดขวางกระบวนการนี้ สำหรับคุณที่อาจมีต้นทุนชีวิตที่ไม่ตรงกับที่สังคมขีดไว้ และ ส่งผลให้เกิดความไม่เท่าเทียมทางอารมณ์ โดยเฉพาะในกลุ่มคนหนุ่มสาวที่เผชิญการเปลี่ยนแปลงทางเทคโนโลยี

ส่วนพฤติกรรมศาสตร์

อธิบายว่าความรู้สึกโดดเดี่ยวเกิดจากรูปแบบพฤติกรรมที่วนเวียน โมเดลจาก NIH ที่ระบุว่า การรับรู้ถึงการแยกตัวทางสังคมทำให้สมองเข้าสู่โหมดเฝ้าระวังสูง (hypervigilance) คล้ายกับการเผชิญอันตราย ทำให้บุคคลแสดงพฤติกรรมถอนตัวหรือป้องกันตัวมากเกินไป เช่น การหลีกเลี่ยงการสนทนาเพราะกลัวการปฏิเสธ ซึ่ง Guy Winch ใน Psychology Today ชี้ว่าพฤติกรรมนี้ยิ่งตอกย้ำความโดดเดี่ยว สร้างลูปที่ยากจะหลุดพ้น โดยเฉพาะในบุคคล introvert ที่พลังงานทางสังคมจำกัด

สาเหตุนี้เกิดจากเรียนรู้ที่มนุษย์ถูกออกแบบให้ตอบสนองต่อภัยคุกคาม ด้วยการถอยห่างเพื่อปกป้องตัวเอง แต่ว่าในโลกสมัยใหม่ มันกลับกลายเป็นอุปสรรคแทนที่จะเป็นเครื่องมือเอาตัวรอดนั่นเองครับ
 

พลังของ Introvert บุคลิกภาพที่เข้าใจโลกอย่างลึกซึ้ง

มีคนหลายพันล้านคน ที่จักรวาลนี้ มอบบุคลิกภาพความเป็น Introvert ให้กับคุณ คือ การออกแบบธรรมชาติของจิตใจให้คุณ เป็นคนที่เลือกความสงบเหนือความครึกครื้น เพื่อการรับรู้โลกที่ลึกซึ้งกว่า โดยที่ความโดดเดี่ยวที่คุณรู้สึกนั้น เป็นพื้นที่ส่วนตัวสำหรับการไตร่ตรองและฟื้นฟูพลังงาน

ตามหลักจิตวิทยา เช่น งานวิจัยจาก Psych Central ที่ชี้ว่าคน Introvert มักมี Cognitive Readiness สูงกว่า ทำให้พวกเขาคิดอย่างรอบคอบก่อนพูด และสังเกตสิ่งรอบตัวได้ละเอียดยิบ ซึ่งช่วยให้เข้าใจผู้อื่นได้อย่างแท้จริง โดยไม่ต้องพึ่งพาการสนทนาตื้น ๆ ที่วุ่นวาย

พลังของ Introvert อยู่ที่การนำทางชีวิตด้วยสมาธิและความคิดสร้างสรรค์ที่ไม่ถูกขัดจังหวะ จากมุมมองใน Psychology Today พวกเรา (ขออนุญาตทึกทักรวมคุณเข้าเป็นพวกของผมเลยนะครับ) มีข้อได้เปรียบทางสังคมที่แปลกประหลาด เพราะการถอยห่างชั่วคราวช่วยให้มองเห็นภาพใหญ่ได้ชัดเจนกว่า Extrovert ที่มักจมอยู่ในกระแสเหตุการณ์

พลังนี้ของพวกเรา จะแสดงออกผ่าน Empathy (ความกรุณา) ที่ลึกซึ้ง และ มีกระบวนการคิดแก้ปัญหาที่มีประสิทธิภาพ อย่างที่ Susan Cain ผู้เขียนเรื่อง Quiet อธิบายว่า Introvert มักเป็นนักคิดที่นำทีมด้วยวิสัยทัศน์ที่มั่นคง ไม่ใช่เสียงดัง แต่เป็นการฟังที่แท้จริง ซึ่งทำให้พวกเขากลายเป็นที่พึ่งพาในยามที่ต้องการคำแนะนำที่มาจากใจ

ความเป็นสุขของพวก Introvert เกิดจากการยอมรับว่า ความสุขไม่ต้องมาจากการอยู่กับผู้คนเสมอไป แต่มาจากช่วงเวลาเงียบ ๆ ที่เติมเต็มตัวเองง่าย เช่น การนั่งมองกระจกตอนฝนตกในร้านกาแฟที่บรรยากาศอบอุ่นตามลำพัง แล้วได้ปล่อยหัวใจให้ได้ไตร่ตรองชีวิตอย่างละเอียดลึกซึ้ง หรือ การได้เดินเล่นคนเดียวในสวนสาธารณะอย่างช้า ๆ สัมผัสกับแสงด้วยมุมมองที่ลึกซึ้ง

ตามข้อมูลจาก Time Magazine บอกว่า Introvert นิยมสร้างมิตรภาพคุณภาพสูง และความสัมพันธ์โรแมนติกที่อบอุ่น เพราะเลือกเชื่อมต่อกับคนที่ตรงกันจริง ๆ ไม่ใช่จำนวนมากมาย มัน คือ ความสุขที่ยั่งยืน จากการพึ่งพาตัวเองได้ โดยไม่รู้สึกขาดแคลน

เมื่อโลกภายนอกวุ่นวาย พวกเขากลับมาหาที่พักใจภายในได้อย่างรวดเร็ว ทำให้ชีวิตไหลลื่นโดยไม่ต้องฝืนตัวเองให้เข้ากับกระแสสังคมที่เร่งรีบ และในโลกของ Introvert ที่เต็มไปด้วยความลึกซึ้ง ถ้าใครสักคนกล้าที่จะเข้ามาคุยด้วย พวกเขาจะได้รับของขวัญที่หาไม่ได้จากที่ไหน

การสนทนาที่เหมือนการเดินทางสู่ส่วนลึกของจิตใจ จาก Sinews.es ที่สรุปว่า "ความสัมพันธ์ของ Introvert มักมีความหมายและนำไปสู่ ภาวะการนำ Leadership ที่มีน้ำหนัก โลกจะได้ยินมุมมองที่พวกเขาไม่เคยนึกถึง โลกจะได้รับการฟังที่ไม่ตัดสินจาก Introvert และ บางครั้งโลกก็ได้รับแรงบันดาลใจที่จุดประกายไอเดียใหม่ ๆ ไปจากพวก Introvert เพราะพวก Introvert ไม่ใช่ นักคุยเมาท์ทอยเพื่อฆ่าเวลา แต่เป็นการสนทนาแลกเปลี่ยนที่ทำให้ทั้งสองฝ่ายเติบโต"

Sinews.es  ยังบอกอีกนะครับว่า "ใครที่เคยลองคุยกับคนที่เป็น Introvert จะรู้ว่า มันคุ้มค่ากับการรอคอยนั้น" 

สรุปแล้ว ความโดดเดี่ยวที่คุณรู้สึกอาจอธิบายได้ด้วยหลักวิชาการเหล่านี้จากวิวัฒนาการทางสมองที่ทำให้ introvert ถนัดกับการอยู่คนเดียวเพื่อปกป้องพลังงาน ไปจนถึงโครงสร้างสังคมที่ยังไม่เข้าใจความหลากหลายทางบุคลิก แต่สิ่งสำคัญ คือ มันไม่ใช่ปัญหา หรือ สิ่งที่น่ารังเกียจอย่างที่สังคมบางครั้งตีตราพวกเราว่า เพื่อนน้อย หรือ ไม่มีใครคบ 

มันคือเอกลักษณ์ที่สวยงาม ซึ่งถ้าคุณโอบกอด มันจะนำพาคุณสู่ชีวิตที่สมดุลและมีคุณค่าของตัวเอง โดยไม่ต้องเปลี่ยนแปลงเพื่อให้ใครพอใจ

สร้างโลกส่วนตัวที่เต็มเปี่ยมด้วยความหมาย เพื่อเริ่มต้นได้พบเพื่อนแท้คนนั้น

ถ้าหากกำลังรู้สึกโดดเดี่ยว การยอมรับตัวเอง คือ กุญแจที่ช่วยให้คุณอยู่กับความโดดเดี่ยวได้อย่างสงบและสร้างสรรค์ครับ โดยใช้ Self-Compassion หรือ ความเมตตาต่อตัวเองสูง ซึ่ง Kristin Neff  ได้บอกไว้ว่า การพูดกับตัวเองด้วยคำพูดอ่อนโยน เช่น "นี่คือช่วงเวลาที่ยากลำบาก เราสมควรได้รับความเข้าใจ" แทนการตำหนิตัวเองว่า เป็นคนอ่อนแอ จะช่วยลดวงจรของความรู้สึกไร้ค่าที่เกิดจากปัจจัยทางสังคมได้ โดยเปลี่ยนมุมมองจาก "ฉันขาด" มาเป็น "ฉันเพียงพอในแบบของฉัน"

จุดเริ่มต้นอยู่ที่การยอมรับตัวเอง เข้าใจตัวเอง เมตตาตัวเอง และ โอบกอดตัวเองก่อนครับ

การสร้าง routine วันต่อวัน ที่เป็นไปตามความชอบจริง ๆ ของตัวคุณเอง  เช่น การจัดเวลาอ่านหนังสือที่ชื่นชอบ การเดินเล่นในสวนสาธารณะ หรือ การบันทึกความรู้สึกในไดอารี่ ซึ่งจากมุมพฤติกรรมศาสตร์ ช่วยเสริมสร้าง Dopamine หรือ ฮอร์โมนแห่งความสุขจากกิจกรรมที่ควบคุมได้เอง โดยไม่ต้องพึ่งพาการยอมรับจากผู้อื่น มัน คือ การสร้าง "โลกส่วนตัว" ที่เป็นเกราะป้องกันความรู้สึกโดดเดี่ยว โดยค่อย ๆ ขยายไปสู่การแบ่งปันกับคนที่เข้าใจ เช่น การโพสต์ผลงานศิลปะในกลุ่มออนไลน์ที่เน้นคุณค่าภายใน

แล้วค่อย ๆ นำสิ่งที่เป็นตัวคุณเองออกไปมอบให้กับคนที่พร้อมจะเข้าใจคุณ เช่นเดียวกันกับที่ผมสร้างเว็บไซต์ฮักทูฮีลขึ้นมา เพราะผมรู้ว่า ผมมีเพื่อนมากมายบนโลกนี้ที่กำลังมีชีวิต ใช้ชีวิต เผชิญชีวิต และ รู้สึกกับชีวิต .. ในแบบที่ผมกำลังเผชิญ และ ผมจะพูดคุยกับคุณ ในแบบเพื่อนของผมคนนั้นครับ

ดังนั้น การยอมรับ และ อยู่กับความรู้สึกนี้ แท้จริงแล้ว เป็นโอกาสในการสร้างการเติบโต โดยยึดหลักจากสังคมศาสตร์ที่เน้น Resilience ผ่านการปรับตัว ลองกำหนดเป้าหมายเล็ก ๆ เช่น "วันนี้จะทำสิ่งที่ทำให้หัวใจเบิกบานโดยไม่คาดหวังจากใคร" แล้วค่อย ๆ สังเกตการเปลี่ยนแปลง เมื่อทำซ้ำ ความสุขจะเกิดจากภายใน สร้างโลกที่ตัวเองเป็นศูนย์กลาง โดยไม่ต้องกลัวการถูกมองข้ามอีกต่อไป

ผมเขียนบทความ เขียนไดอารี เก็บตกผลึกความคิดของผมไว้อยู่เสมอ ทั้งในแง่ดี ในแง่ไม่ดี อย่างตรงไปตรงมา และ ผมรู้สึกเบิกบาน ยินดีกับการได้ทำสิ่งเหล่านี้ซ้ำ ๆ ครับ

แล้วเมื่อเพื่อนแท้คนนั้นได้เข้ามาในโลกของคุณ ความโดดเดี่ยวก็จะจางหายไป

ถ้าหากคุณ คือ คนที่รู้สึกโดดเดี่ยว และต้องการเพื่อนแท้สักคน ที่นิยมชมชอบในการใช้ชีวิตที่ไม่เร่งรีบ ไม่ตามกระแส และ เติมพลังใจให้กันผ่านการพูดคุยชีวิตอย่างลึกซึ้ง แบบค่อยเป็นค่อยไป

ผมอยากบอกคุณว่า โลกที่หมุนเร็วเกินไป ได้ทำพลาดไปแค่ หมุนเหวี่ยงให้คุณไปอยู่ท่ามกลางผู้คนที่ลืมหยุดมองกันและกันเท่านั้นเองครับ คุณเพียงแค่หาพื้นที่สักแห่งหนึ่ง ที่พูดคุยกับเพื่อนที่กำลังเผชิญสถานการณ์ชีวิตที่คล้ายกัน แบ่งปัน หรือ ระบายความรู้สึกที่เก็บไว้ โดยไม่ต้องกังวลว่าใครจะมองอย่างไรได้ที่ เว็บบอร์ดแบ่งปันประสบการณ์ชีวิต  พื้นที่ปลอดภัยที่สามารถซ่อนตัวตนได้เต็มที่ เพื่อมาแบ่งปันบาดแผลของคุณ ความโดดเดี่ยวของคุณ เรียนรู้ และ ฮีลหัวใจไปด้วยกันครับ

และไม่ว่าจะเป็น Introvert หรือ เป็นผู้ที่ถูกมองข้ามเพียงเพราะต้นทุนชีวิตที่มีน้อยจนทำให้กลายเป็นคนที่ถูกมองไม่เห็นโดยตั้งใจ ทุกคนล้วนก็มีคุณค่าที่จะต้องได้รับการโอบกอดจากโลกที่กว้างใหญ่  เปิดทางให้ทุกหัวใจได้หายใจอย่างอิสระ โดยไม่ต้องกลัวว่าจะหายไปในความมืดมิดอีกต่อไป

และผมหวังว่า คุณคงจะได้พบเพื่อนแท้สักคนจากที่ฮักทูฮีลครับ นั่น คือ เจตนารมย์สูงสุดของผมในการสร้างพื้นที่นี้ขึ้นมาครับ และ ผมจะเป็นสุขมาก หากคุณได้พบเพื่อนสักคนและเขาได้โอบกอดคุณไว้ด้วยหัวใจของคนที่ต้องเผชิญกับความรู้สึกโดดเดี่ยวนี้เหมือนกันครับ