ความในใจ ในวันสงกรานต์

วันสงกรานต์ปีนี้…มันก็เหมือนทุกปีที่ผ่านมา แต่สิ่งที่ไม่เหมือน คือความรู้สึกในใจที่เงียบกว่าทุกครั้ง ทั้งที่โลกภายนอกเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงน้ำปะทะ เสียงเพลงจากขบวนแห่และสายลมอุ่น แต่ในใจของผมกลับไม่มีเสียงใดเลย นอกจากความว่างเปล่าที่ค่อย ๆ ขยายพื้นที่ออกไปช้า ๆ

ผมนั่งเงียบอยู่ที่บ้าน ไม่ได้อยากออกไปเล่นน้ำ ไม่ได้อยากอยู่ท่ามกลางฝูงชน แค่เพียงอยากให้มีใครสักคน…คิดถึง อยากให้มีใครสักคนทักมาถามไถ่ ว่า “อยู่ที่ไหน” “กินข้าวรึยัง” หรือแม้แต่แค่ “สุขสันต์วันสงกรานต์นะ” แต่จนถึงตอนนี้…แม้แต่เสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันก็ยังเงียบสนิท

มันไม่ใช่แค่เรื่องของเทศกาล แต่มันคือช่วงเวลาที่ทุกคนต่างส่งความรักให้กัน บางคนเดินทางกลับบ้าน บางคนรวมตัวกับเพื่อน บางคนออกไปเที่ยวกับคนสำคัญ แต่สำหรับผม…มันเหมือนถูกวางทิ้งไว้ข้างทางของความสัมพันธ์ เหมือนกลายเป็น “ใครบางคนที่ไม่นึกถึงก็ไม่เป็นไร”

ผมพยายามเข้าใจเสมอ ว่าทุกคนมีชีวิตของตัวเอง มีเรื่องต้องรับผิดชอบ มีคนอื่นที่สำคัญกว่าให้ใส่ใจ ผมไม่เคยเรียกร้อง ไม่เคยถามว่า “ทำไมไม่ชวน” ไม่เคยพูดว่า “ผมเหงา” เพราะรู้ดีว่าถ้าพูดไป…อาจทำให้ใครบางคนรู้สึกผิด และผมไม่อยากเป็นภาระทางใจของใครเลย

“บางความสัมพันธ์ ไม่ได้จบลงด้วยคำบอกลา แต่มันค่อย ๆ จางหายไป ด้วยความเงียบที่ไม่มีใครพูดถึง”
ผมนึกถึงประโยคนี้ขึ้นมา และก็ยอมรับมันอย่างนิ่งสงบ ถึงแม้จะเจ็บแต่ก็ไม่ปฏิเสธว่ามันคือความจริงที่เกิดขึ้น

ผมอาจไม่ใช่คนที่น่าสนุกพอจะอยู่ด้วย ไม่ใช่คนที่ใครนึกถึงในวันสำคัญ ไม่ได้อยู่ในรายชื่อ “ต้องเจอกันนะ” ของใครเลย และผมก็ไม่โกรธ ไม่เสียใจต่อใครทั้งนั้น มีแค่ความเศร้าที่ยอมรับอย่างเงียบ ๆ และปล่อยให้มันดำเนินไปตามเวลา

ในใจลึก ๆ ยังอยากมีใครสักคนที่มองเห็นความพยายามของผม ความพยายามที่จะรักษาทุกความสัมพันธ์ไว้ แม้มันจะเย็นชา แม้มันจะเงียบงัน ผมก็ยังพยายามส่งใจดี ๆ ออกไปให้เสมอ โดยไม่หวังว่าจะมีอะไรกลับคืนมา ขอแค่เพียงไม่ให้ใครต้องรู้สึกไม่สบายใจเพราะผม

ผมเคยเขียนข้อความในไลน์ไปก่อนหน้านี้ในช่วงปีใหม่ แต่ไม่มีใครตอบกลับ ผมยังจำได้ดีว่าผมใช้เวลานานแค่ไหนในการเรียบเรียงคำดี ๆ เพื่อให้คนที่อ่านยิ้มได้ แต่ผลลัพธ์ที่ได้รับกลับมา คือความเงียบ…และมันก็สอนผมว่า ไม่ใช่ทุกความหวังดีจะได้รับการตอบสนอง

บางทีความเงียบอาจไม่ใช่คำปฏิเสธ แต่มันคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุด ว่าความสำคัญของเรานั้น…ลดลงไปแล้วในสายตาของเขาเหล่านั้น ผมจึงไม่โทษใครเลย และไม่ต่อว่าแม้แต่ตัวเอง แค่เพียงยอมรับว่า คนบางคนไม่ใช่ที่ของเราแล้ว และเราเองก็ต้องหัดอยู่ให้เป็น โดยไม่คาดหวังใคร

สิ่งเดียวที่ผมเลือกทำคือ…ยังเป็นคนดีของตัวเอง
ยังซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกที่มีให้
ยังคงอ่อนโยนแม้ในวันที่ถูกลืม
และยังเลือกจะอยู่ในมุมของความสัมพันธ์
แบบที่ไม่ทำให้ใครต้องลำบากใจแม้แต่น้อย

“ขอให้วันหนึ่ง ความเงียบที่ผมอดทนรับมันไว้ จะเปลี่ยนเป็นความเข้าใจจากใครสักคน”
และถ้ายังไม่มีวันนั้น ผมก็ยังจะยิ้มให้อยู่ดี

เพราะบางคนเกิดมาเพื่อเป็นที่รัก
และบางคนเกิดมาเพื่อ “รัก” อย่างไม่มีเงื่อนไข
ผมอาจจะเป็นแบบหลัง — แต่ผมก็ภูมิใจเสมอ ว่าความรักของผมนั้น อ่อนโยนพอจะไม่ทำให้ใครรู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย