เราไม่ได้ล้ม... แค่ยังไม่ลุก

เช้าวันอาทิตย์ กายนั่งนิ่งอยู่ที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ ซ่อนตัวอยู่ในซอยแถวลาดพร้าว 71 เขาไม่ได้มีนัดกับใคร แค่มานั่งเงียบ ๆ กับตัวเอง สายตาเหม่อมองออกไปนอกร้าน เห็นผู้คนเดินสวนกันไปมาอย่างรีบร้อนตามจังหวะชีวิตเมืองหลวง

โทรศัพท์มือถือของเขาวางนิ่งบนโต๊ะ หลังจากกดปิดแจ้งเตือนจากทุกแอปพลิเคชันไปเมื่อสักครู่ เขาตั้งใจให้วันนี้เป็นวันพักผ่อนของตัวเอง ไม่ต้องรับรู้ ไม่ต้องเปรียบเทียบ ไม่ต้องแข่งขันกับใครอีกต่อไป

กายจำได้ว่า เขาเคยพยายามเร่งชีวิตให้เร็วขึ้น เคยพยายามไล่ตามเพื่อนคนอื่นที่วิ่งไปข้างหน้าจนเหนื่อยหมดแรง แต่สุดท้ายก็พบว่าตัวเองกลับมายืนอยู่จุดเดิมเสมอ มันไม่ใช่ว่าเขาล้มเหลว เพียงแต่บางทีเขาอาจกำลังเร่งเกินไป จนลืมฟังเสียงในใจตัวเอง

ขณะที่กายกำลังจมอยู่ในความคิด เสียงกริ่งประตูร้านดังขึ้นเบา ๆ เขาเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกีตาร์โปร่งเก่า ๆ สภาพค่อนข้างโทรม แต่แววตามีประกายมุ่งมั่น เด็กหนุ่มเลือกมุมเล็ก ๆ ในร้าน นั่งลงอย่างเงียบเชียบแล้วเริ่มดีดกีตาร์เบา ๆ

บทเพลงไม่ได้สมบูรณ์แบบ มีโน้ตที่พลาด มีจังหวะที่สะดุด แต่เด็กหนุ่มกลับดูมีความสุขทุกครั้งที่กดสายกีตาร์ลงไป ความสุขง่าย ๆ ที่เกิดจากการได้ลองทำ แม้ผลลัพธ์จะยังไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด

กายเฝ้าดูเด็กหนุ่มเล่นเพลงไปเรื่อย ๆ ด้วยหัวใจที่เริ่มสงบลง เขานึกถึงตัวเองในวัยหนุ่มที่เคยฝันอยากทำอะไรมากมาย แต่เมื่อชีวิตไม่เป็นดังหวัง กลับกลัวการเริ่มต้นใหม่จนไม่กล้าทำอะไรอีกเลย

เขาค่อย ๆ ตระหนักได้ว่า ชีวิตไม่จำเป็นต้องเร่งรัดไปสู่เป้าหมายเร็วขนาดนั้น ทุกคนมีช่วงเวลาของตัวเองที่จะลุกขึ้นอีกครั้ง และบางที การที่เรายังนั่งนิ่งอยู่ตอนนี้ ไม่ได้แปลว่าเราล้มเหลว แค่ยังไม่ถึงเวลาที่ต้องลุกต่างหาก

กายยิ้มเบา ๆ ให้กับตัวเอง วันนี้เขาจะยอมให้ตัวเองอยู่กับความช้าของชีวิตอย่างเต็มที่ ไม่ต้องรีบลุก ไม่ต้องเร่งหาคำตอบ แค่ฟังเสียงหัวใจตัวเองที่กำลังบอกว่า "เรายังไม่ล้ม... แค่ยังไม่ลุก"