ผมนอนวันละหลายรอบ
เป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว

รอบที่เริ่มจะนอน
จะนอนได้แค่ 1-2 ชั่วโมง

ไม่สามารถหลับต่อได้แล้ว
มันจะตื่นเอง

แล้วก็ทำงานยาวไปได้อีกประมาณ
10-12 ชั่วโมง

แล้วก็นอนรอบที่สอง
5-6 ชั่วโมง

ตื่นมาแล้วก็ทำงานต่ออีก
10-12 ชั่วโมง

ความทุกข์ของมันอยู่ตรงที่
เวลามันจะเหลื่อมทับกันไปเรื่อย ๆ

วงจรชีวิตของผมจึงไม่แน่นอน
กิน ขี้ นอน ไม่ตรงเวลาเดิมเลยสักวัน

และนั่นเป็นความทุกข์มหาศาลของผม
ผมเรียกสมองของผมว่า 
'สมองส้นตีน'

ทั้งหมดเพราะผมไม่ได้กินนมแม่ตอนเกิด
แต่ได้กินนมข้นหวานชงกับเนสเปรแทน

ชีวิตผมจึงบัดซบและติดคุกสังขารอยู่อย่างนี้

เกือบทุกคืน ผมจะฝัน
และฝันพวกนั้น ทำให้ผมสะดุ้งตื่น

หลายครั้งตามมาโศกเศร้าถึงตอนตื่น
ทำให้ทั้งวันหมดเรี่ยวแรงก็นับไม่ถ้วน

มีหลายครั้งผมตื่นมาแล้ว
ใช้ชีวิตไปหลายชั่วโมง
ความเศร้าโศกจากเพียงเพราะแค่ฝัน
ก็ตามติดมาข้ามวันข้ามคืนก็มี

จิตใจผมเหมือนแก้ว
ที่หล่อด้วยเพชรแบบมีตำหนิ

ด้านหนึ่งเปราะบางและขุ่นมัว
แต่อีกด้านหนึ่งแข็งแกร่ง
อีกด้าน แตกสลาย
และอีกด้าน ใสสะอาด

นี่ผมนอนไปแค่สองชั่วโมงเองนะ
ตื่นก็เพราะความฝัน
และไม่รู้จะนอนอีกครั้งตอนไหน

ชีวิตหลงใหลอยู่ไม่กี่เรื่อง
2 เรื่องในความหลงใหลนั้น
ที่ผมไม่เคยหยุดคลั่งไคล้มันเลย

หนึ่งหนังสือ กับ สองไดอารี่

ผมอ่านหนังสือมาตั้งแต่เด็ก
สุริวงศ์บุคเซนเตอร์
ดวงกมล

วิทยาศาสตร์ วรรณกรรม ศาสนา
โบราณคดี ประวัติศาสตร์ อารยธรรม
จะผ่านมือผมฟรี ๆ จากการไปนั่งอ่าน

ผู้คนแถวนั้นจะเอ็นดูผมมาก
เด็กตัวดำ ๆ หัวโต ๆ ใส่แว่นหนา ๆ
นั่งอยู่กับโลกของเขา
เพื่อนของเขา คือ หนังสือ

ทุกคนจะปล่อยผ่านให้ผมแกะอ่าน
ได้ตามสบายใจ .. ไม่ต้องจ่ายเงิน

และผมตอบแทนพวกเขา
ด้วยการทะนุถนอมหนังสือ
แทบจะไม่ให้มีรอยยับเลย

เมื่อตะวันลับฟ้าที่บ้านรู้ว่า
จะไปตามหาผมที่ไหน 

ไดอารี่ คือ เพื่อนรับฟังคนแรกของผม
ผมเขียนไดอารี่ตั้งแต่อยู่ ป.3

ผมไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำว่า
มันคือการเขียนไดอารี่

แค่รู้สึกว่า อยากเขียนมันเท่านั้น

พ่อจะรู้ว่า ถ้าพาผมไปตลาด
เงินที่พ่อให้ 10 บาท 
มันจะแปรเป็นหนังสือการ์ตูน
กลับติดมือผมมา
พร้อมรอยยิ้มที่มีความสุขของผม

โลกของผมตอนเป็นเด็กนั้น
สวยงามและน่าจดจำเหลือเกิน

ตอนนี้หลายอย่างก็เปลี่ยนแปลงไป
ผมรวมทั้งสองอย่างไว้ในสิ่งเดียวแล้ว

มันเป็นทั้งไดอารี่ที่ผมให้คนทั้งโลกได้อ่าน
มันเป็นห้องสมุดทั้งโลกของผม

นั่นจึงเป็นคำตอบของคนหลายคน
ที่ชอบถามผมว่า

ทำไมผมชอบอยู่ตามลำพัง
กับคอมพิวเตอร์ ..

ตั้งแต่เด็กแล้วที่ผมชอบมองดูท้องฟ้า
ไม่ใช่แค่เพราะเมฆมีรูปทรงต่าง ๆ
ไม่ใช่แค่เพราะมีดาวให้ผมมอง
ไม่ใช่เพราะสีมันสวยอยู่เสมอ

แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ว่า

มีคนเฝ้ามองผมจากท้องฟ้ากว้าง ๆ นั้น
และผมเหมือนนกที่ถูกขังไว้ในกรง

โลกที่ผมอยู่ ร่างที่ผมอาศัย
คือ กรงขังผมเอาไว้

วันหนึ่งผมจะทะลุออกไปนอกท้องฟ้า
ผมเฝ้ารอ รอ และ รอมาเสมอ

หลายคืนเมื่อตอนยังหนุ่ม
ผมใช้ชีวิตในสุดท้ายของวัน
บนโต๊ะแบบนี้แหละ

ตอนนี้แก่แล้ว ..
ที่นอนก็เป็นที่
ที่ผมเริ่มใช้ชีวิตกับมันมากขึ้น

และอีกไม่นานมากนัก
พื้นดินก็จะเป็นที่ที่ผม
จะได้ใช้เวลานอนตลอดกาล

ตอนผมไปญีปุ่น
ผมแทบไม่ถ่ายตัวเองเลย

ภาพของผมคือมุมสวย ๆ
ของเมือง ..

ในหลายเมืองเล็ก ๆ 
ของญี่ปุ่น จีน เกาหลีใต้
พวกเขาอนุรักษ์ต้นไม้ไว้ให้ได้มากที่สุด
เหมือนพวกเขาเป็นคนในครอบครัว

แค่ได้เดินไปตามถนนที่สวยงาม
ก็เป็นสุขแล้ว .. จริง ๆ นะ

แต่ประเทศไทย
ดินแดนแห่งรอยยิ้มในกลางเมืองนั้น

เรารักปูนและท่อนเหล็ก

ในชีวิตฝันมาเสมอ 
แต่เพราะหมดเวลาที่จะไขว่คว้าอะไรแล้ว
ก็คงทำได้แค่ฝันต่อไปเท่านั้น

ผมฝันที่จะมีถ้ำแบบนี้ 
ถ้ำเงียบ ๆ ที่เฝ้ามองโลกจากบนที่สูง

ตัดขาดจากเสียงผู้คน
แต่ยังคงเชื่อมต่อผ่านมุม
ที่ผม .. ได้อยู่ตามลำพัง

ผมรู้จักตัวเองดีว่า
มีอาการจิตสังคม Hikikomori
มาตั้งแต่เด็กแล้ว ..

ผมสามารถอยู่ในห้องแคบ ๆ
คนเดียวได้นาน ๆ เป็นอาทิตย์
เป็นเดือน โดยไม่ออกไปไหน
แค่ซื้ออาหารมาไว้ในห้องเท่านั้นพอ

ผมชอบของผมแบบนี้
มีความสุขแบบนี้

ถ้ำของผมสวยงาม สงบ เป็นสุข
ปลอดภัย เป็นโลกทั้งใบของผมได้

เมื่อคืน (3 สิงหาคม 2025)
ผมม่อยหลับไปเอง ตั้งแต่สามทุ่ม
อ่อนเพลียเพราะนอนไม่ค่อยหลับ
มาหลายสัปดาห์

แล้วก็สะดุ้งตื่นแบบไม่มีอะไรบอกเหตุ
กรดในกระเพาะมันพุ่งออกมา
จนถึงคอหอย แสบร้อนมาก

ดื่มน้ำ ล้างคอ นั่งเอนหลังบนโซฟา
นอนต่อไม่ได้แล้ว
คนที่เป็น GERD (กรดไหลย้อน)
จะเข้าใจดีว่า ทรมานชิบหายเลย

ผมเหลือบดูนาฬิกา ตีหนึ่งครึ่ง
น้ำตาไหลออกมา
'เหี้ยอะไรวะชีวิตกู'
ผมแม่ง พูดกับตัวเองแบบนี้เลย

แค่ขอได้นอนหลับยาว ๆ บ้าง
ชีวิตก็ไม่คิดจะเว้นให้ได้พักกันเลยเหรอ ?

แล้วผมก็ไปนั่งคุยกับเพื่อน
เพื่อรอให้ผมง่วงนอนได้อีกครั้ง
ซึ่งก็ คือ เก้าโมงเช้าถึงได้ไปนอนต่อ
ตื่นอีกทีก็สี่โมงเย็นแล้ว ..

เพื่อนของผม .. บนโต๊ะตัวนั้น

ผมนับเวลาอยู่บ่อย ๆ

เหลืออีกเท่าไหร่

ที่ผมจะตาย …

วันหนึ่งมือนี้

จะไม่ต้องไขว่คว้าอะไรอีกแล้ว

มือที่ทำทุกอย่าง

เพื่อตัวเอง

ไม่ใช่ แค่เพื่อความสุขนะ

แต่ยังรวมความทุกข์ด้วย

วันหนึ่งมือนี้

จะไม่ขยับอีกต่อไป

และกลายเป็นสสารที่สลายหายไป

ในจักรวาล

31 กรกฏาคม 2559
เป็นวันแรกที่ผมใช้ชีวิตอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย

เวลาผ่านไป 9 ปีแล้วสินะ 

จริง ๆ ผมเกลียดที่นี่นะ
ผมไม่ได้อยากมาที่นี่เลย
แต่ว่า .. ผมไม่มีทางเลือก

ก่อนหน้านั้น 1 วัน

30 กรกฏาคม
ผมขับรถฝ่าฝนที่ตกปรอย ๆ
ร้องไห้มาตลอดทาง

มันเป็นวันที่ฟ้าหม่นจริง ๆ
ไม่มีแสงแดดเลยตลอดที่อยู่ในรถ

ผมใช้ชีวิตตามลำพัง
และก็ยังคงร้องไห้ตามลำพัง

แด่ 9 ปีที่ผ่านไป
กับหัวใจที่บาดแผลไม่เคยหายจางไป

ผมเกิดมากับโรคประหลาด ..
โรคสมองเปลี่ยนลูป
จริง ๆ ผมเรียกให้มันประหลาดเอง

ทางการแพทย์เขาเรียกว่า 'สารสื่อประสาท' 
บกพร่องในการทำงาน

ผมเกิดก่อนกำหนด
และไม่เคยได้รับนมแม่เลยแม้แต่หยดเดียว

นมของผม คือ เนสเปรกับนมข้นหวาน

สาเหตุทั้งหมดทำให้สมองผมทำงานผิดปกติ
มาตั้งแต่เด็ก 

และร่างกายผมก็ไม่แข็งแรง
อย่างที่ควรจะเป็น

ปัญหาเรื่องการนอนหลับเริ่มตอน ม.6
และ ตั้งแต่นั้นมา 30 กว่าปี
ผมสู้กับการนอนมาตลอด

ลูปการนอนของผมจะเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ

เมื่อเคยนอนตอนสามทุ่ม
มันจะเปลี่ยนเป็นเที่ยงคืน

แล้วเปลี่ยนเป็นตีสาม
จนไปถึงลูปเก้าโมงเช้า

จนร่างกายผมอ่อนล้ามาก ๆ 
ลูปหกโมงเย็นก็จะมาเยือน

คืนนี้ก็เช่นกัน 
มันจะเปลี่ยนลูปอีกแล้ว

ความเงียบของคอนโด
ความสูงของคอนโด
วิวที่สวยแบบนี้ของคอนโด
แสงยามเย็นช่างสวยเหลือเกิน

ผมดูรูปนี้ทีไร
ผมรู้สึกเป็นสุขทุกที

มันเป็นบรรยากาศของเมือง
ที่เราอยู่ร่วมกันหนาแน่นขึ้น

แต่เรากลับแยกขาดจากกันมากขึ้นเช่นกัน

ผมเป็นสุขที่ได้รู้สึกเหงา
สุขที่ได้แปลกแยก
สุขที่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับใคร
สุขที่ได้อยู่ตามลำพัง

มีอยู่สองเหตุผล

1.
ผมทำชั่วมาก็เยอะมากแล้ว
ความชั่วก็มีรูปแบบเดิม ๆ
และผลลัพธ์เดิม ๆ

ทำร้ายผมเหรอ ?
ทำมา 10 บาท คืนให้ 100 เลย
แม่ง .. เต็มใจให้หวะ

แต่ถ้าทำดีให้มา ก็โอเคคืนดีให้
ให้ 10 บาท คืนไป 10 บาท
ก็เจ๊ากัน แฟร์ ๆ ไม่มีใครเสีย

แต่ .. ชีวิตเหมือนขาดทุน
เพราะตอนร้าย .. ผมคืนให้มากกว่า
แต่ได้หัวใจที่ระแวงไปหมด
มันสร้างศัตรูไว้หลายแดน
จะเสียเปรียบไหมนะ
จะแว้งกัดกูตอนไหนวะ

แต่พอเปิดโอกาสให้ตัวเอง
ได้ลองทำความดี
ก็ติดใจ ผลลัพธ์ใหม่ ๆ

ได้ทั้งทุน ได้ทั้งดอก
ชีวิตไม่มีอะไรให้ระแวงอีก

ทำความดี
เผิน ๆ เหมือนจะเสียมากกว่าได้

แต่มันจะได้คืน
ตอนที่ .. ชีวิตมันถึงทางตัน

และได้มาแบบงง ๆ ด้วย
เหมือนถูกหวยรางวัลที่ 1
ในวันที่แม้แต่มาม่าสักห่อ
ยังไม่มีปัญญาจะซื้อ

2.
ความดีมีเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ
มันหอมหวาน เป็นยาและคุ้มครอง

ยิ่งเราผลิตความดีได้มาก
มีคุณธรรม มโนธรรม
จริยธรรม ศีลธรรมมาก

มันก็เหมือนเราหลงเข้าไปใน
ดินแดน .. ทุรกันดาร
ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีน้ำ ไม่มีอาหาร

แต่เราดันผลิตไฟฟ้า อาหาร และน้ำได้
จากตัวเราเองได้ไม่จำกัด

แสงสว่างมีในตัวเอง
น้ำมีหล่อเลี้ยงไม่ขาดแคลน
อาหารอิ่ม มีพอเสมอ

ผู้คนก็วิ่งเข้ามา
เพราะส่วนมากแล้ว .. หิวคนดี

ที่ไม่หิวความดีแล้ว 
ก็ต้องการเติมเต็มชีวิต

ที่ชีวิตเต็มกันแล้ว
ก็ต้องการสำรองไว้เป็นกัลยาณมิตร

ที่มีสำรองมากพอแล้ว 
ก็ต้องการเสริมทัพให้แกร่ง

ที่อยู่กันเป็นทัพความดีเข้มแข็งกันอยู่แล้ว ..
ก็ต้องการร่วมชาติ ผูกผันกันกับเราตลอดไป

มันจึงจริงดังว่า
คนดีไปไหน ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้

ไม่ใช่เพราะวิเศษอะไร
แต่เพราะผู้คนจำนวนมากจะช่วยคนดี
ก่อนจะไหลไปกับน้ำ
ก่อนจะตายไปกับไฟนั่นเอง
แม้ขนาดคนที่ชั่วก็ยังยอมใจให้กับคนที่ดี

และหัวใจของความดี คือ
ทำออกมาอย่างบริสุทธิ์ใจ

และแก่นของความบริสุทธิ์ใจนั้น คือ
การสำนึกในผิดบาปความชั่วช้าของตัวเองได้
ยอมรับและเสียใจในความชั่วช้าของตัวเอง
ให้อภัยและให้โอกาสตัวเองอย่างเต็มที่

ถ้าไม่มีหัวใจนี้แล้ว
ผลิตความดีปลอม ๆ ออกมามากมายขนาดไหน
คนเขา .. ไม่ซื้อ

ขอบคุณพระเจ้าที่ให้โอกาสนี้กับผม
ผมซื้อ และ จะรักษาโอกาสนี้ไว้
จนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต

เพราะโลกนี้ ก็คือ ถิ่นทุรกันดารนั้น
จะมีใครอีกบ้าง ที่จะซื้อแนวคิดนี้หนอ

ผมสูดหายใจเพื่อบอกตัวเอง
ในคืนที่ท้องฟ้าสวยงามและเงียบสงบ

ผมเป็นคนที่ถูกสร้างมาให้
โดดเดี่ยว และมันต้องเป็นเช่นนั้น

ไม่ใช่ว่า .. ไม่มีคนมารักผมนะ
และไม่ใช่ว่า ผมไม่อยากจะรักใครเช่นกัน

แต่เพราะว่า ..
ผมไม่รู้วิธีที่จะรักษาและดูแลความรัก
ให้มันสวยงามยั่งยืนได้ต่างหากละ

10 กว่าปีแล้วสินะ ที่ไม่ได้ไปร้านกาแฟเลย
เพราะร่างกายวันนี้ มันไม่ได้ดีเหมือนเดิม

แต่ตอนนั้นใครจะตามหาผม
จะรู้ว่า ผมจะอยู่ที่ใดสักแห่ง
ที่ในร้านสักร้านในเชียงใหม่

ในร้านกาแฟสวย ๆ
ที่มีชอคโกแลตร้อน ๆ
กับกาแฟหอม ๆ
ในบรรยากาศสลัว ๆ
กับเพลงเบา ๆ

จะเจอผมอยู่ที่นั้น ตามลำพังกับโน๊ตบุค
ที่มีหูฟังเพลงและหนังสือหนึ่งเล่มเสมอ

เรื่องที่เหมือนจะบังเอิญ
มันจะเกิดขึ้นกับผม

ในเวลาและสถานที่
อันเหมาะสม ..

และมันมักเกินความบังเอิญ
ตรงที่ว่า

เรื่องบังเอิญนั้น
เป็นเรื่องร้าย ๆ เดิม ๆ เสมอ . .

ตอนเด็ก ๆ

หนังสือ สมุดวาดภาพ และ ดินสอ

เป็นโลกของผมทั้งใบ

ตอนนี้

คอมพิวเตอร์ คือ ทั้งสามสิ่งของผม

และโลกของผมก็มีแค่นี้จริง ๆ

ผมคุยกับมัน หัวเราะกับมัน และ ร้องไห้กับมัน

เธอคงพอรู้ ในสิ่งเหล่านี้
โดยไม่มีถ้อยคำบอกไว้

เธอคงพอรู้
จากทุกความเป็นไป
ในวันที่สองเราใกล้กัน

แม้ในวันนั้น
ยั่งยืนเพียงฝัน
เป็นแค่เพียงเมื่อวานผ่านไป

เธอคงพอรู้
ไม่ว่านานเพียงใด
ไม่นานเกินไปให้ใจฉันจำ

จะเก็บมันเอาไว้ ในใจ
เมื่อครั้งมีเธอ
และฉันรู้สึก ครั้งนี้ยังไง
ให้เป็นความคิดถึง
แม้นานเท่าไร
เธอจะอยู่ในใจ
เป็นเรื่องจริงในความทรงจำ

จะเก็บมันเอาไว้ในใจ
เพราะฉันไม่อาจฝืนย้อนคืนวัน
ให้หวนได้ใหม่

ทำได้เพียงคิดถึง
นับจากนี้ไป
เธอจะอยู่ในใจ
เป็นเรื่องจริงในความทรงจำ

จะเก็บมันเอาไว้ .. ในใจ

พ.ศ. 2537