ตอนนี้เราก็อายุไม่น้อยแล้ว มองดูชีวิตที่ผ่านมา มันก็เยอะเหมือนกันนะ เกินครึ่งทางแล้วล่ะมั้ง ก็เลยเริ่มคิดได้ ว่าชีวิตคนเราจริงๆ มันก็มีเท่านี้เองแหละนะ
ตอนเรายังหนุ่มยังสาว ยังเป็นวัยรุ่นไฟแรง ก็คิดแต่จะหาเงิน อยากได้เงินเยอะๆ จะได้มีบ้าน มีรถ คิดว่าถ้ามีเงิน ชีวิตมันจะดี ชีวิตมันจะสบาย
พอหาเงินมาได้บ้าง ทำงานงกๆ เลย ตื่นเช้ากลับดึก เอ้า... มีเงินแล้ว แต่เวลาไปไหนหมด แทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง ชีวิตมันรีบไปหมด ต้องเอาเวลาไปแลกเงินมา
พอเริ่มมีอายุหน่อย อาจจะมีเงินเก็บแล้ว อาจจะมีเวลามากขึ้นแล้ว ก็เริ่มอยากมีความสุข คิดว่าความสุขมันเป็นยังไงนะ อยากเจอความสุขจริงๆ สักที แต่พอมาดูดีๆ ไอ้ความสุขแท้ๆ เนี่ย มันซื้อไม่ได้ง่ายๆ เลย มีเงินก็ซื้อไม่ได้ทุกคนไป
พอเริ่มรู้สึกว่าเออ...มีความสุขบ้างแล้ว อยู่กับลูกกับหลาน อยู่กับครอบครัว ทีนี้แหละ ไอ้ที่อยากได้มากที่สุดเลยนะ ไม่ใช่เงินทองแล้ว มันคือสุขภาพ อยากให้ร่างกายแข็งแรง อยากมีแรงอยู่ไปนานๆ จะได้ดูแลคนที่เรารักได้ จะได้เห็นหน้าพวกเขานานๆ จะได้ทำอะไรที่เราชอบได้อีกเยอะๆ
สุดท้ายแล้วมาคิดดู ชีวิตเราเนี่ย มันไม่ต้องมีทุกอย่างก็ได้นะ ไม่ต้องรวยล้นฟ้า ไม่ต้องมีเหมือนใครเขาไปซะหมด ขอแค่เรารู้ว่า ตอนไหนเราต้องการอะไร ตอนเด็กอยากได้แบบนึง พอโตมาก็อยากได้อีกแบบ พอแก่ตัวลงก็อยากได้อีกอย่าง อะไรมันสำคัญกับเราจริงๆ ในตอนนั้นๆ รู้แค่นี้ มันก็พอแล้วล่ะนะ ชีวิตมันก็แค่นี้แหละ.
จิบกาแฟตอนเช้า ๆ ฟังเสียงนกร้อง สูดลมหายใจลึก ๆ นิ่งสงบไปกับธรรมชาติที่เรียบง่าย สุข .. มันก็เดินทางมาหาแล้ว
แล้วเพลงนี้ฟิวดีมาก เหมือนสร้างมาให้ผมฟังโดยเฉพาะเลยแฮะ
ลิงค์นี้ปลอดภัยเราตรวจสอบแล้ว
















ยังไม่มีความเห็น
ยืนยันการลบความเห็น