อยู่ที่เดิม... หรือใจมันยังไม่พร้อมจะไป?

เช้าวันจันทร์ในห้องเช่าชั้นสี่ของอพาร์ทเมนต์แถวย่านลาดพร้าว กรุงเทพฯ เสียงรถเมล์สาย 8 วิ่งแซงรถยนต์บนถนนลาดพร้าวดังก้องเข้ามาในห้องเล็กๆ ก่อนที่เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือจะดังเสียอีก กายลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ เขาตื่นมาก่อนเวลาเสมอ ไม่ใช่เพราะขยันเป็นพิเศษ แต่เพราะหลับไม่สนิทมานานหลายปี

กาย ชายหนุ่มอายุ 35 ปี ย้ายจากจังหวัดน่านมาอยู่กรุงเทพฯ ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย หลังเรียนจบก็ทำงานประจำในออฟฟิศขนาดเล็กแถวรัชดา เงินเดือนไม่มากไม่น้อย อยู่ในจุดที่จ่ายค่าห้อง ค่าน้ำค่าไฟ ค่าอินเทอร์เน็ต และอาหารประจำวันได้พอดี ไม่มีเก็บเหลือมากพอจะไปลงทุนหรือทำอะไรใหญ่โตอย่างคนอื่นเขา

เขาเปิดเฟซบุ๊กตามความเคยชิน ภาพแรกที่เด้งขึ้นมาในฟีดคือบ้านเดี่ยวหลังใหม่แถวนอกเมืองของเพื่อนร่วมรุ่นมหาวิทยาลัยที่เพิ่งแต่งงานไปหมาดๆ ถัดมาเป็นภาพเพื่อนสนิทอีกคนกำลังอุ้มลูกสาวแรกเกิดอยู่ในโรงพยาบาลย่านสุขุมวิท โพสต์ต่อมาเป็นประกาศเลื่อนขั้นของรุ่นน้องที่เข้าทำงานทีหลัง แต่แซงหน้าไปไกลจนได้เป็นหัวหน้าแผนก

กายมองหน้าจออย่างว่างเปล่า ไม่ใช่ว่าอิจฉา แต่เป็นความรู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวอย่างชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ชีวิตของคนอื่นดูมีหลักมีฐานมั่นคงขึ้นทุกวัน ในขณะที่ชีวิตของเขายังนิ่งอยู่กับที่ เหมือนเรือเก่าลำเล็กที่ลอยนิ่งกลางแม่น้ำเจ้าพระยา ไม่มีแรงพาย ไม่มีแรงลม ไม่มีเป้าหมายปลายทาง

งานเลี้ยงรุ่นที่ร้านอาหารแถวอารีย์สัปดาห์ที่แล้วก็เป็นแบบนั้น เขานั่งฟังเพื่อนพูดคุยเรื่องงานใหม่ โครงการใหญ่ การลงทุนที่สร้างรายได้หลักแสนบาทต่อเดือน ขณะที่ตัวเขาแทบไม่รู้ว่าจะเอาอะไรไปเล่าดี นอกจากบอกสั้นๆ ว่ายังทำงานที่เดิม รายได้ก็ยังเท่าเดิม

กลับถึงห้องเช่าคืนนั้น กายเผลอถามตัวเองเงียบๆ ว่า "เรามาทำอะไรอยู่ที่นี่?"

วันอาทิตย์ที่ผ่านมา แม่จากน่านโทรมา เสียงแม่ยังคงอบอุ่นและแผ่วเบาเหมือนเดิมเสมอ

"เป็นไงกาย ทำงานเป็นยังไงบ้าง?"

"ก็เหมือนเดิมแม่ ยังอยู่ที่เดิม"

"เหนื่อยไหมลูก ทำงานหนักหรือเปล่า?"

"ไม่เหนื่อยครับแม่ ผมโอเค"

"กายเก่งอยู่แล้วหละ สู้ๆ นะ มีอะไรบอกแม่นะ"

ประโยคเดิมๆ แบบนี้ เขาได้ยินจากแม่มาตลอดสิบกว่าปี และ ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นอะไรมาก แต่ว่าวันนี้มันกลับแตกต่างออกไปอย่างประหลาด

เขานึกถึงภาพที่ตัวเองส่งเงินกลับบ้านให้แม่ทุกเดือน แม้จำนวนไม่ได้มากมายอะไร แต่ไม่เคยขาด เขานึกถึงวันที่เคยปลอบใจเพื่อนที่กำลังท้อแท้ นึกถึงวันที่ช่วยรุ่นน้องแก้ปัญหางานจนผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

กายเอนหลังพิงกำแพง มองเพดานที่แตกลายงา สีขาวที่เคยสดใสเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้กลายเป็นสีเหลืองหม่นจากการใช้งานมาเนิ่นนาน เขาเผลอลูบฝ่ามือบนผิวกำแพงที่ขรุขระ ราวกับพยายามหาจุดเกาะที่จะพยุงใจตัวเองไว้

ในเช้าวันใหม่

กายตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงรถเมล์สาย 8 อีกครั้ง .. เขาย้อนกลับไปที่แชทที่คุยกับแม่เมื่อหลายวันก่อน และพิมพ์ข้อความลงไปช้า ๆ

"แม่ กายรักแม่นะ" 

หลังจากที่กายกดส่งข้อความไป เขาก็ปิดโทรศัพท์ เพราะอยากอยู่เงียบ ๆ ตามลำพัง เขาลุกขึ้นยืน มองกระจกที่สะท้อนเงาร่างตัวเอง เขาไม่ได้รู้สึกว่าตัวเอง "ล้มเหลว" เหมือนเมื่อวานนี้อีกแล้ว แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าอนาคตจะพาเขาไปทางไหน

กายมองเงาของตัวเองในกระจก ก่อนจะพูดกับตัวเองเบาๆ:

"เราอยู่ที่นี่เพราะยังไม่พร้อมจะไป หรือเพราะใจมันยังไม่พร้อมจะเปลี่ยน? กันนะ"